Ik was eigenlijk van plan geweest om vanmorgen gebruik te maken van gratis kayakken op de Hudson, maar ik had gister te lang achter de pc gezeten en toen mijn wekker afgezet. Tenslotte zijn mijn 8 uurtjes slaap heilig. En dus ging ik vandaag weer pas laat op stap.

Er stond een tour gepland voor 12 uur: 'the real life Kenny Kramer tour'. Ik ben pas sinds kort fan van Seinfeld en Cosmo Kramer is absoluut mijn favoriet, wat een rare knakker is dat. Heerlijk. Eerlijk gezegd, ik vind Seinfeld zelf de enige zwakke schakel in het geheel. Wat mij betreft kan hij niet acteren, maar de andere 3 zijn echt geweldig. Dus toen ik op deze tour stuitte, waarmee de echte Kramer deelt in de roem, besloot ik dat ik zeker mee wilde!

Het bleek dat Kramer nog niet zo lang geleden een ander pand heeft moeten zoeken voor zijn tour en als ik eerlijk ben, had ik het gevoel dat zijn zaken langzaamaan minder gaan ... Ik weet dat veel New Yorkers met een slur praten, maar toen Kramer het toneel op stapte, had ik stiekem het gevoel dat hij echt wel een glaasje of meer achter de kiezen had .... En als ik de tour van vandaag vergelijk met de DVD die ik niet kon weerstaan, lijkt me dat hij een tikkie achteruit gaat ... Nu ja, dat is nou eenmaal het leven, een lot dat we allemaal delen. En ach, de tour was nog amusant genoeg, met een smakelijke stop bij de beruchte Soupman, ook wel bekend onder de naam de Soup Nazi, op de hoek van 8th x 52 street. Zeker een aanrader: lekker!!

Kramer's tourbus is ook niet meer als zodanig aangemerkt. Maar er hingen wel een paar tv schermpjes in en onderweg kregen we een paar grappige Seinfeld scenes te zien, met name die over de Peter Newman Reality Tour, volkomen gebaseerd op deze tour, heel leuk. Ze hebben in die aflevering zelfs de pamfletten van de echter Kramer gebruikt ... alleen de naam is anders geworden.

Halverwege begon het te regenen en daarom besloot ik na afloop maar naar huis te gaan. Dit leek me een uitstekend moment om even een wasje te doen. Ik heb alleen maar lichtgekleurde zomerkleding bij me, en dat wordt toch wel snel groezelig in zo'n grote stad, vooral met deze plakkende hitte. Ik was trouwens net op tijd, want 5 minuten na mij besloot de rest van het pand om hetzelfde te doen. En nu zijn al mijn kleren weer heerlijk fris!

Voor de avond had ik iets heel speciaals op het programma staan: een kookles in Merchant House, op 26 E 4th street. Maar ik was door die wassessie wel aan de late kant ... nog eens gevolgd door een serie verkeerde keuzes in de ondergrondse ... en zo kwam ik te laat aan ..... Om verwelkomd te worden door een uitnodigende curry-geur (de les ging over het gebruik van curry in oudere tijden). Hmmmm, heerlijk!

Achter de keukentafel een chef kok die ons van alles wist te vertellen over de diverse currymengsels uit de 18e eeuw. We kregen verschillende daarvan te ruiken. Wow. Hij vertelde hoe veel restaurants tegenwoordig hun recepten pittig maken door veel cayenne te gebruiken. Dat maakt een gerecht scherp, maar ook, zoals hij het uitdrukte, 'ongecompliceerd'.

Als eerste kregen een een portie old-style curry te proeven, en net als de curry mengsels die we eerder met onze neus hadden getest, had dit een subtiel element. Niet heel scherp (18-eeuwse tongen dachten hier schijnbaar heel anders over), maar met een zachte, tamelijk 'ongecompliceerde' curry smaak. Daarna een proefje van het kunnen van onze kok. Woah .... lekker! En inderdaad: zijn curry was gecompliceerd! Ik snapte meteen wat hij daarmee bedoelde. De curry had verschillende smaken, die elk streden om aandacht en tegelijkertijd elkaar perfect aanvulden. Wow, wow, wow! Ik ben zeker geen foodie, maar het was me zeker duidelijk dat dit niet hetzelfde is als wat je bij je takeaway om de hoek haalt!

Een van de jongens in het publiek opperde dat we ons aan elkaar voor zouden stellen, want 'hij wist graag met wie hij at'... Nou zaten er zo'n 20 mensen in de keuken en introducties willen nog wel eens lang duren, dus innerlijk zuchtte ik om dit plan. Maar gelukkig, we hielden het allen kort en alleen de namen werden opgenoemd. De vrouw achter mij, overduidelijk een Jodin, zei 'Talulah' ... ik draaide me en fluisterde 'Talulah'? Ze haalde haar schouders op en fluisterde terug: 'ik zeg maar wat'. Ze was het duidelijk met mij eens dat dit gedeelte nonsens was ...

Het bleek dan ook dat de jongen een verborgen agenda had, namelijk om met ons te delen dat hij en zijn gast afstammelingen waren van de oorspronkelijke bewoners van dit pand. En ook van de dame die ooit een kookboek heeft uitgegeven dat nu nog steeds gedrukt wordt. Zij vertelt precies waar je het best de vis voor een bepaald recept kunt vangen en waar je de beste kruiden kan plukken. Zij was ook een van de eersten die precies aangaf hoeveel je van iets nodig had. Voorheen waren dubieuze termen als 'een handvol' zeer gebruikelijk.

Zelf hoopte ik 'een pinch' van de curry mix mee te vragen en bleef ik na afloop wat hangen. Maar ja, dat deden een boel anderen ook (ik geloof niet dat de dames van de regie daar al te blij mee waren) en dus ben ik na verloop van tijd maar zonder vertrokken. Oh, en een 'pinch' is niet slechts een 'snufje' dat je met duim en wijsvinger af kan, nee, je gebruikt er alle vingers voor en sprinkelt de hoeveelheid dan in een gelijke verdeling over het gerecht, met liefde .... da's niet hetzelfde als het er zomaar in te kwakken ....

We kregen trouwens ook nog les over hoe je een hakmes moest gebruiken bij het fijnsnijden van kruiden.

Alles bij elkaar was het een geweldig leuke ervaring, afgerond met een paar glazen witte wijn, en dus ging ik goedgemutst huiswaarts, een nat, maar zeer sfeervol Washington Square Park passerend.

Ik heb dit alles in de trein richting Boston zitten typen. Het is heerlijk buiten, maar ik heb een prachtige hotelkamer..... en een eigen TV met honkbal ... en dus nou heb ik wel wat discipline nodig om weer op te staan en er op uit te gaan!

Ik zal de anderhalve dag die ik hier heb in 1 verslag zetten, dat typ ik dan weer in de treinrit terug naar New York.

Mijn eerste indruk (het is wel zondag): veel rustiger dan New York. Maar het heeft wel een lekker onspannen sfeertje.

English:

I had hoped to do some free kayaking on the Hudson today, but as I had been working on the pc late last night, I had switched off my alarm clock. My eight hours of sleep are sacred, after all. So once more, today would see a pretty late start. I had a tour planned for 12 AM: 'the real life Kenny Kramer tour'. I'm only a recent fan of Seinfeld, and Cosmo Kramer is definitely my favourite character of the show, a total nut case. I like that. To be honest, for me, the only weak link in the show is Seinfeld himself. Not much of an actor, but the other 3 characters are superb. So when I found out that the real Kramer decided to join the ride into fame, I just had to sign on.

He recently had to shift office and to be honest, I feel like things are slowly going downhill for this business .... Now I know many New Yorker talk with a slur, but when Kramer first appeared on stage, I couldn't shake the feeling he had had a drink or 2. And sure enough, compared to the DVD he sells, which was taped 10 years ago, he seems to have lost some of his edge. Well, it comes to us all, I guess, it's just life. Anyway, the tour was still nice enough, with a pit stop at the famous Soupman, aka the Soup Nazi. And I must say, his soup is very, very tasty! The shop is on 8th x 55 street.

Kramer's bus is no longer marked by his trademark logo anymore, either. But there were some tv screens up, though, and one particularly funny Seinfeld scene he showed us was the one about the Peter Newman Reality Tour, which was a total spoof of Kramer's tour,. They had even used his one of his pamflets, changing only the name of the tour.

Halfway during the ride, rain had set in. So, when the tour was over, I decided to go home for a bit. A perfect time slot to get some laundry done, as I've only brought light-coloured clothing and New York has been kinda dusty with all that dry heat. And I only just beat half the block to one of the 3 machines, as a lot of residents had come up with the same idea. And so now all my clothes are nice and fresh again.

For this evening, I had something special planned: a cooking session at the Merchant House, on 26 E 4th street. Unfortunately, due to the laundry, I had left home a bit late, followed by a series of bad choices subway wise .... so I also got there a bit late. But the smell of curry (the session was about the use of curry in old-times cooking) was greeting me when I finally made it there. Wow .... and what a great smell it was!

We had a chef cook telling us all about the preparation of different kind of curry mixes during the 18th century, in the mean time having us smell some freshly prepared mixtures. Nice! He told us how nowadays many restaurants spice up their curry using a lot of cayenne. That way, the curry will be hot, but also, and he used this term a lot, 'non-complicated'....

First, we got to taste a portion of old-style curry, and like the curry mix we had smelled, it had a nice, subtle flavour to it. Not overly hot (though 18th century palates might disagree), but a delicate, fairly uncomplicated curry flavour. And then it was time for his curry. And boy, did that caress the tongue! Sure enough, this curry was complicated! I instantly knew what he had meant by that. There were several flavours in it, each competing as well as completing each other, each setting in at their own speed. Wow, wow, wow! I'm not much of a foodie, but I could sure appreciate this dish being unlike anything you'd get at your local takeaway!

One of those guys suggested we'd introduce each other, as 'he would like to know who he was eating with'..... Now there were about 20 people in the room and introducing sessions can last long, so I must admit I despaired a bit at this suggestion, but we ended up only and quickly naming our names. A woman behind me, obviously Jewish, said 'Talulah'..... I turned around and whispered 'Talulah?' She shrugged and whispered back; 'I made it up'. She obviously agreed this introducing part was totally pointless .....

But, as it turned out, the guy had a hidden agenda, namely to let it be known that he and his companion were descendants of former landlords of the building, also the family that was the topic of this evening's session. The lady of the house had written a cook book that is still in print today. It will tell you where to catch the fish for a certain dish, as well as where to pick your herbs or mushrooms. And she was one of the first to use actual measurement, rather than 'a handful' ... which of course is very different for each individual.

I had hoped to take home a pinch of the curry mix, so I tried to hang along until the others had gone. But (and this seemed to annoy the organising ladies a bit), most people were hanging on ... so in the end, I decided to let it go. Oh, and a pinch is not just a bit between thumb and finger, a pinch is a nice, Italian unit, using all five fingers, sprinkling whatever you need a pinch of, evenly over the dish, not just jotting it in. We also got some instructions on how to handle a knife while cutting up things like herbs.

All in all it was a terrific experience, rounded off with some nice white wine, so I certainly went home in a good mood, enjoying a walk past a wet, but ever cosy Washington Square Park.

I've been typing this on the train, as I'm now in Boston ...it's a lovely day out, but I have a huge room with a TV showing baseball.... so it's going to take some discipline to go out and explore!

I'll put my day-and-a-half here into one report, to be typed on my way back. First impression (okay, it's a Sunday): much quieter from New York, but it's nice, it has a laidback feel to it.